Zajęcia dodatkowe

Aby przybliżyć zagadnienie gimnastyki korekcyjnej należy sobie odpowiedzieć na pytanie, co to jest postawa ciała?

Otóż postawą ciała (wg T. Kasperczyka) nazywamy indywidualne ukształtowanie ciała każdego człowieka i położenie poszczególnych odcinków tułowia oraz nóg w pozycji stojącej. Natomiast postawa prawidłowa jest to taka postawa, która występuje dostatecznie często, aby można ją było uznać za charakterystyczną dla danej populacji. Jest ona atrybutem osobników zdrowych o prawidłowym rozwoju fizycznym i psychicznym.

Wiek przedszkolny uważany jest za okres krytyczny dla kształtowania postawy, ponieważ w okresie tym występują rożnego rodzaju nieprawidłowości postawy ciała, które rozwijają się i przekształcają w wady wymagające wielu starań w celu ich zahamowania lub usunięcia. Najwięcej przypadków wad postawy zaczyna uwidaczniać się już około 5 roku życia, a najczęstszą wadą jest płaskostopie.

Gimnastyka korekcyjna jest skierowana głównie do dzieci młodszych , często nie wymagających jeszcze postępowania rehabilitacyjnego. Są to dzieci przedszkolne, u których wady postawy są wynikiem słabego umięśnienia lub nieprawidłowego nawyku utrzymania postawy ciała. Kompensacja, czyli zapobieganie i korektywa-leczenie wchodzi w skład edukacji zdrowotnej i ruchowej zawartej w programach wychowania przedszkolnego.

Trening umiejętności społecznych (TUS) to metoda terapeutyczna, z pomocą której można rozwijać kompetencje służące efektywnej komunikacji z innymi ludźmi, co ułatwia realizację życiowych celów i codzienne funkcjonowanie w sytuacjach społecznych. W związku z różnego rodzaju uwarunkowaniami (m.in. genetycznymi, środowiskowymi) u bardzo wielu ludzi występują mniejsze lub większe deficyty w obszarze kompetencji społecznych. Z myślą o nich powstała metoda terapeutyczna zwana treningiem umiejętności społecznych (TUS).
Rozwijanie umiejętności społecznych dziecka to rola opiekunów, przedszkola i szkoły.  W wielu sytuacjach jednak TUS może okazać się nie tylko pomocnym, ale i niezastąpionym narzędziem. Jest skutecznym wsparciem rozwoju emocjonalnego dzieci nieśmiałych, lękowych, mających problem z nawiązywaniem relacji z rówieśnikami czy adaptacją do nowych okoliczności. Zaleca się też kształtowanie umiejętności społecznych u dzieci z trudnościami wychowawczymi – agresywnych czy nieprzestrzegających ogólnie przyjętych norm.
Ćwiczenie zdolności komunikacji z innymi ludźmi jest doskonałym narzędziem terapii przy zaburzeniach i chorobach psychicznych. Wskazany jest trening umiejętności społecznych dla dzieci z autyzmem, zespołem Aspergera czy ADHD.

W przedszkolu ćwiczymy:
• zawieranie znajomości
• odmawianie
• wyrażanie własnego zdania
• radzenie sobie z krytyką

Ćwiczymy, aby nasze przedszkolaki:
• czuły się pewniej w grupie
• rozwijały umiejętności społeczne
• czerpały więcej radości z kontaktów społecznych

Ćwiczeniu kompetencji społecznych sprzyja stosowanie prac domowych, czyli nakłanianie uczestników treningu do wypróbowania nowo nabytych umiejętności w realnych sytuacjach. Aby działanie takie odniosło efekt, nie należy trenować wszystkich zachowań naraz, lecz stopniowo wdrażać w życie zdobywane dzięki TUS zdolności.

„Dziecko jest pergaminem szczelnie zapisanym drobnymi hieroglifami, których część tylko zdołasz odczytać, a niektóre potrafisz wytrzeć lub tylko zakreślić i własną wypełnić treścią”.
J. Korczak

Mowa w dużej mierze wpływa na ogólny rozwój dziecka i jego osiągnięcia w nauce.
Stanowi narzędzie w zdobywaniu informacji, pozwala na wyrażanie swoich myśli, opinii, odczuć.
Ogromną rolę w procesie kształtowania mowy dziecka odgrywają rodzice i najbliższe otoczenie- to oni są jego pierwszymi nauczycielami mowy poprzez wspólne zabawy, czytanie książeczek, ich opowiadanie i śpiewanie piosenek. Istotne znaczenie w zakresie wspomagania i rozwoju mowy ma także działanie nauczyciela pracującego z dzieckiem w przedszkolu, gdzie zabawa stanowi dominujący sposób nauki. Jest kluczem do poznawania nowych słów, ćwiczy oddech, głos, słuch i wymowę. Doskonali formy gramatyczne uwzględniając przy tym akcent, melodię i rytm mowy. Poprzez zabawę możemy stymulować rozwój wszystkich funkcji, od których zależy prawidłowy rozwój mowy.
Wyniki badań pedagogicznych dowodzą, że rozwój mowy dzieci w wieku przedszkolnym jest bardzo zróżnicowany, u wielu dzieci występuje oprócz wad wymowy, opóźniony rozwój wymowy lub niechęć do mówienia, zaburzenia słuchu fonematycznego, analizy i syntezy słuchowej . Występowanie tych zaburzeń ma istotny wpływ na przebieg procesu nauczania w okresie wczesnoszkolnym. Słuszne jest więc wprowadzenie dodatkowych form ćwiczeń i zabaw, mających na celu rozbudzanie aktywności słownej dzieci, wpływających na poprawny rozwój mowy dziecka.

Rozpoczęcie nauki języka obcego we wczesnym wieku nie tylko daje możliwość solidnego opanowania podstaw języka, ale i otwiera możliwości „naturalnego” przyswajania języka obcego w sposób podobny do języka ojczystego. Małe dzieci od urodzenia (a nawet wcześniej) słyszą dźwięki i melodię swojego języka ojczystego. Znaczenia słów uczą się stopniowo od swoich rodziców i osób, z którymi mają kontakt. Dzieci posiadają naturalny dar przyswajania języków, ponieważ oprócz znakomitej pamięci mają niezwykle wyczulony słuch i słyszą wszelkie dźwięki oraz świetnie potrafią je naśladować. Dziecko może więc nauczyć się każdego innego języka tak jak języka ojczystego. Jednak opanowanie kolejnego języka w stopniu zbliżonym do języka ojczystego pod względem wymowy i swobody w posługiwaniu się nim jest możliwe tylko pod warunkiem rozpoczęcia nauki w wieku wczesno przedszkolnym.

Najlepszy okres do rozpoczęcia nauki dodatkowego języka

Lata wczesno przedszkolne to okres najlepszy do rozwijania zdolności językowych dziecka. Małe dzieci uczą się nowych słów w niesłychanie szybkim tempie, niemalże automatycznie przyswajają struktury gramatyczne i w naturalny sposób stosują nowo poznane słowa i zasady w nowych sytuacjach.

Instynkt nauki komunikacji jest tak silny, że w tym okresie dziecko może uczyć się zupełnie niezależnie dwóch języków. Mózg rozdziela materiał językowy i doskonali oba języki równolegle. Przyswajanie podstaw języka w tym wieku umożliwia dziecku jego poznanie w sposób pełniejszy i bardziej naturalny niż na jakimkolwiek innym etapie życia.

Nazwą integracja sensoryczna określa się prawidłowe przetwarzanie wrażeń sensorycznych płynących ze środowiska tzw. bodźców i rejestrowanych przez receptory. Kiedy u dziecka ma miejsce prawidłowa integracja sensoryczna – mózg prawidłowo rozpoznaje określone bodźce płynące z receptorów wzroku, słuchu, równowagi, dotyku oraz z smaku, segreguje je, rozpoznaje oraz interpretuje, dzięki czemu generuję prawidłową reakcję na dany bodziec.
Proces integracji sensorycznej trwa od życia płodowego do ok. 7 roku życia. Dlatego to najczęściej w przedszkolu są wykrywane zaburzenia odpowiedniego przetwarzania sygnałów wysyłanych przez receptory.
W zależności od wieku – kształtują się u dziecka różne zdolności np. zdolność do przetwarzania bodźców proprioceptywnych, dotykowych i przedsionkowych, reakcji równoważnej mięśni, integracji odruchów, reakcji dowolnych, rozwój schematu ciała itp., które pomagają mu funkcjonować w otaczającym świecie i odpowiadać na jego wymogi.
W sytuacji, kiedy dane zdolności nie zostaną prawidłowo wykształcone, odbiór bodźców zostanie zakłócony lub na linii zmysły – mózg dojdzie do nieporozumień – mamy do czynienia z zaburzeniami integracji sensorycznej. W ich niwelowaniu pomaga terapia integracji sensorycznej.

Dogoterapia to metoda wspomagająca proces rehabilitacji i terapii z udziałem odpowiednio wyszkolonych psów w celu pomocy osobom niepełnosprawnym i nieprzystosowanym społecznie.

Dzieci poprzez kontakt z czworonogiem bardzo często przełamują lęki, ćwiczą koncentrację uwagi, a także spontanicznie bawią się z nim.

Podczas terapii działaniom podlega stymulacja wielozmysłowa, schemat ciała, umiejętności motoryczne oraz naśladownictwo. Na spotkaniach z psem dzieci mogą dotykać sierści, głaskać, szczotkować i karmić, budując tym samym obustronne zaufanie.

Uczą się okazywać emocje, doskonalą sprawność ruchową, rozwijają mowę wzbogacając słownictwo. Dzięki atrakcyjności zajęć ze zwierzęciem, dzieci są zmotywowane i chętne do działania.

Zajęcia w naszym przedszkolu oparte będą na trzech filarach:

1. profilaktyka pogryzień- jak postępować z psem, co robić, czego nie robić, jak spędzać czas z psem.
2. wspieranie rozwoju- zajęcia rozwijające motorykę małą i dużą, koordynację ruchową, umiejętności matematyczne itp.
3. wiedza kynologiczna- dostosowana do przedszkolakowych możliwości poznawczych, ale merytorycznie wspólnie uczymy się o psich zachowaniach, zmysłach i możliwościach.

Jest to metoda przygotowująca już bardzo małe dzieci do nauki czytania i pisania i dająca niespotykane efekty w stosunku do tradycyjnych metod, którymi dotychczas pracowano w przedszkolach i klasach początkowych. „Glottodydaktyka” stosowana już jest z powodzeniem w wielu przedszkolach i szkołach na terenie całego kraju.
Impulsem do pracy nad „glottodydaktyką” był dla prof. Rocławskiego fakt coraz częściej występujących wśród uczniów trudności w czytaniu, pisaniu i rozumieniu odczytywanego tekstu. Coraz więcej dzieci staje się pacjentami poradni dyslektycznych, wśród młodzieży rozprzestrzenia się analfabetyzm funkcjonalny, czyli niezrozumienie czytanych tekstów.

Wiele dzieci ma poważne problemy z trudną ortografią języka polskiego. Pracując z dzieckiem metodą „glottodydaktyczną”, już od przedszkola można zapewnić mu osiągniecie sukcesu w szkole i karierze pozaszkolnej, która w najwyższym stopniu zależy od wyników w nauce czytania i pisania.
Metoda prof. Rocławskiego w radykalny sposób zmienia zasady przygotowania dziecka do nauki czytania i pisania. Rodzice mający dzieci w wieku szkolnym na pewno niejeden raz odczuli trudności, jakie sprawiały dziecku: rozbiór wyrazu na głoski, czyli analiza , pisanie ze słuchu, czyli tzw. dyktando, czy też płynne czytanie ze zrozumieniem. W metodzie glottodydaktycznej te problemy właściwie nie występują.

Jakie są podstawowe zasady tej metody?

I zasada – wyjście od języka mówionego, a nie pisanego, czyli takiego z jakim styka się dziecko już od narodzin i jaki jest mu najbliższy,
II zasada – świadome wprowadzenie zabaw doskonalących mowę już od najmłodszej grupy przedszkolnej,
III zasada – maksymalne wydłużenie czasu na przygotowanie do czytania i pisania i skrócenie do minimum czasu opanowywania płynnego pisania i sprawnego czytania ze zrozumieniem.

Przygotowanie do czytania i pisaniu rozpoczynamy już od pierwszych dni pobytu w przedszkolu, nie traktując tego jako poważną naukę, ale jak wesołą wspólną zabawę „buzią i językiem”, dającą jednak ważne efekty. Pierwszym naszym zadaniem w metodzie glottodydaktycznej jest rozwój narządów mowy i ćwiczenia oddechowe.Dzieci w zabawie odkrywają pracę wiązadeł głosowych, warg i języka, uczą się oddychać nosem. Poznając nowe głoski potrafią je pięknie wybrzmiewać, a nawet odczytywać z ruchu warg nauczyciela – bez udziału głosu, a także od razu wiązać z literami, czyli graficznymi odpowiednikami głosek.
Dzieci otrzymują do zabawy zestaw klocków LOGO z literami w 4 wariantach: duże i małe pisane oraz duże i małe drukowane. Oprócz tego w każdej sali wywieszony jest na ścianie cały alfabet, tak więc każda nowa litera poznawana jest na tle innych liter, dzięki czemu łatwiej jest zapamiętać dziecku, że nie ma dwóch liter tak samo się nazywających, bo każda litera inaczej wygląda – tak samo jak każde dziecko ma swoje imię i nazwisko. W pracy z dziećmi często bazujemy na czynnikach emocjonalnych – nasze literki „płaczą”, gdy stawiamy je na głowie lub inaczej nazywamy, a przecież każda z nich ma swoje imię. W starszych grupach dzieci postrzegają wyraz jako jedna rodzinę, której byłoby smutno, gdyby jakieś dziecko zgubiło się lub wymieniło na dziecko z innej rodziny.
Takie odwoływanie się do uczuć dzieci w nauce czytania, pisania i ortografii daje o wiele lepsze efekty niż beznamiętne powtarzanie reguł ortograficznych. Tego nauczył nas prof. Rocławski na swych wykładach i muszę przyznać, także dla nas, „starych” nauczycielek, było to zupełnie nowe przeżycie i nowe spojrzenie na naukę języka polskiego.

W metodzie glottodydaktycznej ćwiczymy równocześnie umiejętność syntezy wyrazów ( łączenia sylab i głosek w wyraz ), wprowadzamy nowe głoski i łączymy je z wzorem graficznym oraz „badamy” poznane głoski (czy są długie czy krótkie, dźwięczne czy bezdźwięczne), rozwijamy sprawność manualną poprzez pracę z książeczkami Tymichowej, usprawniamy aparat mowy dzieci poprzez rozliczne zabawy z przybornikami logopedycznymi.
Posiadamy wiele pomocy usprawniających i uatrakcyjniających zajęcia – jak np. rozsypanki obrazkowe dla wszystkich dzieci czy dywaniki literowe. Same klocki LOGO można wykorzystać w rozmaity sposób, zaczynając od zabaw konstrukcyjnych, jak z każdymi innymi klockami. Jednak tutaj dzieci od początku obcują z wzorami liter, oswajają się z nimi i szybciej zapamiętują. Już w najmłodszej grupie przedszkolnej uczymy dzieci właściwej orientacji w schemacie ciała. Punktem odniesienia w zapoznawaniu z lewą i prawą stroną ciała jest serce. Bez tej orientacji dziecko może mieć kłopoty z czytaniem i pisaniem.
Dzieci, które opanowały syntezę i analizę fonemową i potrafią związać literę z fonemem (czyli głoską), mogą rozpocząć naukę czytania metodą „ślizgania się” z litery na literę, dającą możliwość płynnego, szybkiego czytania. Wykorzystujemy do tego specjalne plansze i klocki LOGO.

równolegle z nauką czytania prowadzimy naukę pisania. Po zakończeniu etapu usprawniania ręki ćwiczymy pisanie liter – bez liniatury. Uczymy poprawnego kreślenia i łączenia liter, grupując litery według podobieństwa drogi kreślenia i sposobu łączenia. Wykorzystujemy do tego specjalne książeczki lub karty pracy.
Po zakończeniu tego okresu dzieci mogą otrzymać swój pierwszy „Elementarz”, dzięki któremu doskonalą technikę czytania i rozwijają świadomość ortograficzną. Nie ma tu treści związanej z porami roku i świętami, dlatego pracę z elementarzem można rozpocząć w każdym czasie i pracować w dowolnym tempie.

Metoda glottodydaktyczna od początku zakłada, że każde dziecko zdobywa kolejne umiejętności w swoim czasie i tempie, a naszym zadaniem jest tak zróżnicować zajęcia, aby uwzględnić indywidualne możliwości dziecka, stopień rozbudzenia poznawczego i potrzeby każdego wychowanka.
Najbardziej widoczną cechą, różniącą tę metodę od metod tradycyjnych, jest wprowadzenie 44 -literowego alfabetu, zawierającego litery czarne i czerwone. Jest to niesamowita pomoc w rozwijaniu wrażliwości ortograficznej, z którą tylu ludzi ma problemy przez całe życie. Najprościej można powiedzieć, że litery czarne informują dziecko,iż jedna litera = zawsze ta sama głoska, a litery czerwone mówią „uważaj” inaczej piszesz, inaczej musisz przeczytać (np. piwo – staw ) lub czytasz tak samo, ale inaczej musisz to zapisać (np. ż – rz, ch – h ).
Inną zmianą zastosowaną przez prof. Rocławskiego, jest połączenie w jedno liter składających się w jedną głoskę : np. sz, ch, dz, cz. Jest logiczne, gdy mówimy dziecku, iż litery są obrazem graficznym głosek. A więc jedna litera sz (składająca się z 2 znaków) = 1 głoska / sz /.
Przy wprowadzaniu wszystkich głosek szczególną uwagę zwracamy na ich piękne wybrzmiewanie w izolacji – nie „by”, tylko „b”, co bardzo pomaga dzieciom w nauce prawidłowego pisania – przykład z mojego doświadczenia to wyraz „ryby” zapisany w I klasie przez syna jako „rb”. Tutaj prosimy również rodziców o pomoc w nauce prawidłowego wybrzmiewania głosek – najłatwiej usłyszeć prawidłowo wypowiedzianą głoskę na końcu wyrazu – np. „chłop”, „las”, „kot”.

Podsumowując wszystkie zalety nowej metody, o których zostałam głęboko przekonana w czasie 150-godzinnego kursu kwalifikacyjnego, jaki należało obowiązkowo ukończyć, to jest to metoda :
dająca możliwość indywidualnego podejścia do każdego dziecka i respektujące indywidualne tempo rozwoju
rozwijająca myślenie twórcze
rozbudzająca poznawczo
ucząca pracy indywidualnej i zespołowej
ucząca odpowiedzialności za wykonywane zadanie
dająca radość i satysfakcję każdemu dziecku
przygotowująca do nauki szkolnej w znacznie lepszym stopniu, niż metody tradycyjne
znacznie zmniejszająca możliwość szkolnych porażek

Metoda ta, dająca możliwość stosunkowo szybkiego opanowania techniki czytania, znacznie przybliża dzieciom literaturę. A to doskonały materiał do wyrabiania postawy świadomego i chętnego czytelnika.

Edukacja matematyczna według propozycji E. Gruszczyk – Kolczyńskiej sprzyja stymulowaniu uzdolnień matematycznych u dzieci a także dobrze przygotowuje je do nauki matematyki w szkole.  W zależności od grupy wiekowej dzieci mają możliwość działania samodzielnego czy też pod kierunkiem nauczyciela podczas zajęć dydaktycznych między innymi takimi zabawkami, środkami dydaktycznymi jak:
·        liczbowe domina,
·        patyczki,
·        klocki Dienesa (zbiór klocków – figur geometrycznych różniących się: kolorem, grubością, wielkością),
·        historyjki obrazkowe,
·        zegary,
·        gry planszowe,
·        puzzle cyfrowo – obrazkowe,
·        klocki do układania rytmów,
·        klocki – układanki od największego do najmniejszego.
Program edukacji matematycznej E. Gruszczyk – Kolczyńskiej ujmuje 12 kręgów
tematycznych, które należy realizować w podanej kolejności, uwzględniając stopniowanie trudności  i prawidłowości rozwoju dziecka:

1. Orientacja przestrzenna, czyli kształtowanie umiejętności, które pozwolą dziecku dobrze orientować się w przestrzeni i swobodnie rozmawiać o tym, co się wokół niego znajduje. Umiejętności te przydadzą się w szkole na lekcjach matematyki i środowiska społeczno-przyrodniczego.
2. Rytmy traktowane jako sposób rozwijania umiejętności skupiania uwagi na prawidłowościach i korzystania z nich w różnych sytuacjach. Jest to ważne przy nabywaniu umiejętności liczenia oraz dla zrozumienia sensu mierzenia.
3. Kształtowanie umiejętności liczenia, a także dodawania i odejmowania obejmuje proces począwszy od liczenia konkretnych przedmiotów, przez liczenie na palcach aż do rachowania w pamięci.
4. Wspomaganie rozwoju operacyjnego rozumowania. Celem jest tu dobre przygotowanie dziecka do zrozumienia pojęcia liczby naturalnej, które jest przecież kształtowane na lekcjach matematyki w klasie pierwszej.
5. Rozwijanie umiejętności mierzenia długości w zakresie dostępnym sześciolatkom. Będzie to potrzebne w szkole, a także w życiu codziennym.
6. Klasyfikacja, czyli wspomaganie rozwoju czynności umysłowych potrzebnych dzieciom do tworzenia pojęć. Jest to dobre wprowadzanie dzieci do zadań o zbiorach i ich elementach.
7. Układanie i rozwiązywanie zadań arytmetycznych jest dalszym doskonaleniem umiejętności rachunkowych dzieci i stanowi przygotowanie ich do tego, co będą robiły na lekcjach matematyki w szkole.
8. Zapoznanie dzieci z wagą i sensem ważenia. Obejmuje także kształtowanie ważnych czynności umysłowych potrzebnych dzieciom do rozwiązywania zadań.
9. Mierzenie płynów – to ćwiczenia, które pomogą dzieciom zrozumieć, że np. wody jest tyle samo, chociaż po przelaniu wydaje się jej więcej lub mniej. Doświadczenia te ułatwią dziecku zrozumieć sens mierzenia i rozwiązywanie zadań.
10. Intuicje geometryczne, czyli kształtowanie pojęć geometrycznych w umysłach sześciolatków.
11. Konstruowanie gier przez dzieci hartuje odporność emocjonalną i rozwija zdolności do wysiłku umysłowego. Jest to także dalsze ćwiczenie umiejętności rachunkowych dzieci.
12. Zapisywanie czynności matematycznych znakami (<, >, =,+,-). zgodnie z możliwościami sześciolatków ,stanowi bezpośrednie przygotowanie dzieci do tego, co będą robiły na lekcjach matematyki w szkole.

Kiedy dzieci zaczynają rysować i pisać, ich palce i ręce wykonują tak ciężką pracę jak nogi maratończyka. Nikt nie próbuje przebiec maratonu bez wcześniejszego treningu. Najlepszym treningiem jest dla nich GIMNASTYKA PALUSZKOWA (FINGER GYM TM). To kompleksowy program zawierający rozwojowe gry i zabawy, historyjki, rymowanki i ćwiczenia służące poprawie zdolności motorycznych i pisania odręcznego. Program ten pomaga rozwinąć siłę i giętkość palców, rąk i ramion. Rozwija koordynację wzrokowo-ruchową i sprawność manualną. Sprzyja użyciu i zrozumieniu przez dzieci języka mówionego. Buduje zdolności kognitywne i dostarcza możliwości ćwiczenia samoregulacji. Ale przede wszystkim pomaga dzieciom zbudować solidne podstawy konieczne do nauki szybkiego, płynnego i czytelnego pisania.
Dlaczego więc nie dostarczyć małym paluszkom treningu poprzez zabawę? Możecie to robić wszędzie i w każdej wolnej chwili, bo wszystko, czego potrzebujecie, to wasze ręce.
Z programu skorzystać  mogą wszystkie dzieci od  9 miesiąca do 9 roku życia oraz dzieci starsze  z trudnościami w nauce. To nieocenione źródło materiałów dla nauczycieli przedszkoli, nauczycieli nauczania wczesnoszkolnego, pedagogów szkolnych, logopedów, terapeutów zajęciowych i rodziców małych dzieci.

Czytanie globalne to wspaniała zabawa, która ma same zalety. Prowadzona w atmosferze luzu i radości (a jest to warunek podstawowy) daje dzieciom i opiekunom mnóstwo satysfakcji.

Zachęcając dziecko do zabawy w czytanie podnosimy jego wartość we własnych oczach nazywając wyrazy na planszach, jest przekonane, że czyta i nie przeczmy temu. Bawmy się dalej, a jego przekonanie stanie się faktem.

Metoda Dobrego Startu (MDS) Marty Bogdanowicz należy do metod wspomagania rozwoju psychomotorycznego, edukacji i terapii, angażujących uczenie się wielozmysłowe: wzrokowo – słuchowo – dotykowo – kinestetyczno – ruchowe oraz funkcje językowe i wykonawcze.  Jej celem jest kształtowanie mowy, przygotowanie dzieci do nauki czytania i pisania, uczenie rysowania, poznawanie liter i cyfr. Przygotowywana jest wersja MDS służąca uczeniu się języka angielskiego.

Metoda aktywizuje więc rozwój funkcji uczestniczących w procesie czytania i pisania oraz współdziałanie między nimi czyli integrację percepcyjno – motoryczną. Prezentowane tu podejście metodyczne: uczenia się polisensorycznego, w działaniu i w zabawie sprzyja rozwojowi każdego dziecka. Wielką korzyść odnoszą dzieci w wieku przedszkolnym o opóźnionym rozwoju mowy, mający wadą słuchu, o niższej sprawności intelektualnej, a zwłaszcza dzieci „ryzyka dysleksji” oraz uczniowie z dysleksją w okresie nauczania wczesnoszkolnego.

Program zajęć obejmuje: ćwiczenia orientacyjno – porządkowe, orientacji w schemacie ciała oraz przestrzeni, ćwiczenia językowe, a następnie ruchowe, ruchowo – słuchowe (rytmiczne) i ruchowo – słuchowo – wzrokowe. Podczas tych ostatnich dzieci śpiewając piosenkę lub recytując wierszyk/rymowankę rysują figury geometryczne lub piszą litery i cyfry.

Metodę Dobrego Startu można stosować: w przedszkolach, w grupie 5. – 6. latków i w klasie pierwszej, w zespołach korekcyjno – kompensacyjnych i wyrównawczych dla klas I – III, w grupach, klasach integracyjnych i specjalnych, a także w domu z własnym dzieckiem.
Metoda Dobrego Startu pozwala dobrze bawić się w przedszkolu i dobrze wystartować w szkole.